Het verschrikkelijke contract van AC/DC
AC/DC is nog steeds een van de beroemdste rockbands ter wereld, 56 jaar na hun oprichting. Er zit ongetwijfeld iets magnetisch in hun geluid – een bepaalde vonk die hen onderscheidt en generaties muziekfans aanspreekt. Maar heeft AC/DC een duistere deal gesloten om dit succes te behalen? Hebben ze hun ziel daadwerkelijk aan de duivel verkocht?
Een deel van de fascinatie rondom AC/DC komt voort uit de geruchten en complottheorieën die al sinds hun begindagen de ronde doen. Een vaak verteld verhaal vertelt hoe de band zichzelf opzadelde met een ‘verschrikkelijk contract’ nadat gitarist Malcolm Young een pact sloot met de duivel. Er werd aangenomen dat de band – in ruil voor roem en fortuin – hun muzikale ziel zou moeten opofferen.
Het is dan ook logisch dat AC/DC-fans zich ongemakkelijk voelen als het onderwerp ter sprake komt. Dus, ligt de waarheid in feiten of in legendes?
De kern van de contractuele theorie ligt Malcolm Young zelf. Jarenlang fungeerde hij als de facto leider van de groep – vaak gezien als het brein achter de muziek en het schrijven van de teksten. Als oudste lid van de band was zijn invloed aanzienlijk.
In deze context is het interessant om de veranderingen in Malcolm Youngs stem op te merken na het midden van de jaren 80, toen zijn toon geleidelijk dieper en indringender werd. Het is ook de moeite waard om zijn songwriting in deze periode te noemen: enkele van de meest kenmerkende zware nummers van de groep werden in deze tijd geschreven, toen AC/DC een harder geluid ontwikkelde.
Was dit een teken van een koopje voor muzikale inspiratie? De meningen onder AC/DC-fans verschillen. De overgrote meerderheid van de luisteraars zou neigen naar de ’theorie van de legende’, dat het niets meer is dan folklore rond een iconische act. En dat is moeilijk te weerleggen.
Veel hedendaagse muzikanten, waaronder Slash van Guns N’ Roses, hebben gezegd dat ze geïnspireerd zijn door – en soms zelfs anticiperen op – het toekomstige werk van AC/DC. Maar niets hiervan heeft te maken met het idee van een contract met de duivel, of enige vorm van list.
AC/DC-invloeden
Dan zijn er nog de directe invloeden van AC/DC, die duidelijk invloed hebben gehad op het geluid van de band. AC/DC begon als een groep die werd geïnspireerd door Chuck Berry, Muddy Waters, Eddie Cochran en Little Richard. De band evolueerde geleidelijk en werd in de loop van de tijd steeds zwaarder, en werd uiteindelijk een van ’s werelds belangrijkste ‘hardrock’-bands.
Passend genoeg maakte AC/DC in 1976 furore met hun eerste album – simpelweg getiteld High Voltage – en met singles als “It’s a Long Way to the Top (If You Wanna Rock n’ Roll)”. Het was al duidelijk dat de groep een enorm rock-‘n-rollgeluid had, aangedreven door de riffs van Malcolm Young en de unieke stem van leadzanger Bon Scott.
Ondanks hun harde randje hadden AC/DC een melodieuze en aanstekelijke sfeer in hun nummers, zelfs in hun vroege materiaal zoals “Big Balls” en “T.N.T.”. Het is deze muziekstijl die door de jaren heen miljoenen volgers heeft aangetrokken, met nummers zoals “Back In Black” die iconische stukken uit de rockgeschiedenis zijn geworden.
Deze opkomst van AC/DC als een van ’s werelds belangrijkste rockacts is geen toeval – ze werkten hard en grepen hun kans met beide handen aan.
Ze richtten zich in het begin voornamelijk op kleine clubs en bars, waardoor het publiek volop de kans kreeg om hun muziek te horen. Naarmate hun fanbase groeide, spreidde de band hun vleugels uit en speelden uiteindelijk grotere optredens, wat hen verder bracht in termen van opvallen. Enkele van de beroemdste concerten in de rock-‘n-rollgeschiedenis werden in deze tijd opgenomen, waaronder het optreden in The Dome in Helsinki.
Deze geleidelijke opkomst is ook weerspiegeld in hun muziek. AC/DC begon als een eenvoudig blues-gebaseerd trio, voordat ze zich ontwikkelden tot een zeer gepolijste en krachtige act die voortdurend de grenzen van hardrock heeft verlegd.
Commercieel succes en het ’terrible contract’
Naarmate AC/DC meer commercieel succes kreeg en populairder begon te worden, kwamen de geruchten over het ’terrible contract’ weer naar boven. Er werd beweerd dat de band inderdaad een deal met de duivel had gesloten om de hoogten te bereiken die ze hadden bereikt.
Deze keer is het verhaal enigszins anders – en controversiëler. Deze ‘versie’ circuleert al 30 jaar sinds het commerciële hoogtepunt van de band in de jaren 80 en is een soort urban legend geworden onder hun fans.
De geruchten blijven echter onbewezen en er is geen substantieel bewijs.
In werkelijkheid hebben andere factoren waarschijnlijk een belangrijkere rol gespeeld in het succes van AC/DC, waaronder de release van hun klassieke albums Highway to Hell en Back in Black. De uitgebreide wereldtournees en uitgebreide merchandisecampagnes van de groep gaven hun profiel ook een boost.
In plaats van een duister pact met een helse godheid, lijkt de kracht die AC/DC tot een blijvend succes heeft gemaakt een combinatie te zijn van natuurlijk talent, hard werken en geluk. AC/DC en Satanisme
Als er geen duivelsdeal is, wat bedoelde Malcolm Young dan precies met een ‘verschrikkelijk contract’?
Het antwoord kan te maken hebben met het stigma dat de band in bepaalde kringen ervaart, waarvan de leden al lang worden geassocieerd met satanisme.
Deze beschuldigingen kwamen voort uit de teksten van enkele van hun meest geliefde nummers, die leken te verwijzen naar heidense gebeurtenissen en duistere oude rituelen.
De echte schok was echter de cover van Highway to Hell, waarop een ‘demonische’ figuur van achter een kerkhofmuur naar buiten loerde. Het publiek had geen idee van een kwaadaardige AC/DC.
Het is gemakkelijk te begrijpen waarom sommige luisteraars zich ergerden aan het idee dat de band gelinkt zou zijn aan de onderwereld, met name de meer conservatieve leden van de samenleving. Zelfs Bon Scott leek het gevaar te herkennen van te hardcore overkomen.
De groep probeerde mogelijke beschuldigingen van satanisme af te wenden met nummers als ‘Highway to Heaven’, ‘TNT’ en ‘Let There Be Rock’. Malcolm Youngs ‘Terrible Contract’
Het ’terrible contract’ zou dus kunnen verwijzen naar iets veel prozaïschers: een manier om te praten over de complexe en vaak ongemakkelijke realiteit van het betrokken zijn bij een rockband uit de 21e eeuw.
Malcolm Young wist heel goed wat het betekende ‒ het vaak vermoeiende en stressvolle leven op de weg, de constante strijd om in de belangstelling te blijven en het acute bewustzijn van wat iedereen over de band zei.
Young had eigenlijk een heel duidelijke manier om dit te verwoorden: het ’terrible contract’. In essentie was dit een erkenning dat de carrière van AC/DC altijd lange tournees en periodes weg van huis zou inhouden. Met andere woorden, de band zou een hoge prijs moeten betalen als ze succes wilden behalen in de muziekindustrie.
Dit is echter een verademing vergeleken met de lugubere verhalen van Lucifer-achtige figuren die aan de rand van het podium verblijven. Het is waarschijnlijker dat Malcolm gewoon commentaar gaf op de hand-tot-mondcarrière van de band en de fysieke en mentale druk die het moeilijk maakte om succes te behouden.
Ongelukkige beschuldigingen
Ongeacht de bron van AC/DC’s succes of welk pact er ook met de duivel is gesloten (of niet gesloten), de beschuldigingen hebben de erfenis van de band bezoedeld.
Het idee dat de band hun ziel verkoopt, is sindsdien onderwerp van discussie geweest, waarbij het ene kamp zich vanuit een positie van morele verontwaardiging uitliet en het andere kamp zich gewoon vermaakte met de controverse.
De waarheid is echter dat AC/DC nooit een blad voor de mond nam en dat toewijding aan hun kunst de bron van hun aantrekkingskracht is geweest. Het geluid en de teksten van de band zijn altijd krachtig, rauw en snijdend geweest. We kunnen er dan ook vrij zeker van zijn dat de geruchten over een duivelse deal AC/DC niet snel ten val zullen brengen.
AC/DC’s live-optredens
Live-optredens blijven een symbool van AC/DC’s aantrekkingskracht en levensduur. Hun concerten combineren luid volume en hoge energie met een overvloed aan klassieke rockhits.
Het is deze unieke combinatie van geluid en sfeer die de hordes fans bij elke show naar binnen drijft. Zelfs bij een recente show in 2019 in de O2 Arena in Londen werd het publiek tot leven gewekt tijdens de opener ‘Hells Bells’ en stormde het helemaal door de akkoorden van ‘Thunderstruck’ en ‘Highway to Hell’.
De band volgt deze radioklassiekers op met ‘Whole Lotta Rosie’ en ‘Let There Be Rock’
